دردهای من واگنهایی هستند

که بهم بسته شده اند

هر واگنی به واگنی دیگر

تا بنگری واگن هایست که بر ریل زندگیم روانند

من خسته از کشیدن این بار اندوهم

ناگاه سوت تازیانه بر شب ظلمانی زد

می بینم ایستگاهی تا کوله ام را بر زمین بگذارم

غربت و غریبی و غم و تشویش

با بلیطی در دست گوی سبقت دارند

اه ... که ...نفرین بر همسفران سرنوشت !

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: