...زندگی....

نازنین من! زندگی آن نیست که تو می پنداریش,                                           زندگی آن لحظه ایست                                                                  که دل من ابری می شود                                                                                             و چشمان من                                                                                                           به شفق می نشیند.. زندگی آن لحظه ایست                       که تو می خندی..                                              من تهی از دلیل می شوم                                                                               و همه تو می شوم...                                                                                                        تکرار همه چیز در دنیا                           خسته کننده است                                                اما تو مثل نفسی                                                                        تکرارت تضمین کننده زندگی است...

رویاهای من,

آرزو های بر باد رفته من,

عشق من,

امید من,

در روزی ابری,

درست یادم نیست,شاید هم بارانی,

با نوازش یک نگاه, یک لبخند,

رنگ تعبیر ,رنگ شادی و نور,

و شاید زیبایی...گرفت,

و با یک نسیم بهاری,

به پرواز در آمد.

امشب آه , امشب اشک

امشب نگاه سرد تو با من

و من در چشمان تو,

نگاه کن نگاهم را

نگاه کن مرا , منی که تو شده ام

و تویی که هیچ ندانستی

عشق از آنچه فکر می کنی 

به تو نزدیک تر است.

در کنار تو اما

کار عشق خرد شدن هر روزه است.

و من هر روز تکه های در هم شکسته عشقم را

با سوزن مادر بزرگ به هم می دوزم.

سلام عزیز مهربون، اجازه هست بشم فدات؟
اجازه هست تو شعر من، اثر بذاره خنده هات؟

شب که می شه یواش یواش، با چشمک ستاره هاش
اجازه هست از آسمون، ستاره کش برم برات؟

اجازه هست بیای پیشم یه کم بگم دوست دارم؟
تو هم بگی دوسم داری بارون بشم دل ببارم

نه مرادم نه مریدم ،

نه پیامم نه کلامم،

نه سلامم نه علیکم،

نه سپیدم نه سیاهم.

نه چنانم که تو گویی،

نه چنینم که تو خوانی ونه آن گونه که گفتند و شنیدی.

نه سمائم،

نه زمینم،

نه به زنجیر کسی بسته و نه برده‌ی دینم

نه سرابم،

نه برای دل تنهایی تو....

دردیارماعشق ممنوع!                                                     هیس ساکت شو...مرارویابس است...

این روزها دلم اصرار دارد
فریاد بزند؛
اما . . .
من جلوی دهانش را می گیرم،
وقتی می دانم کسی تمایلی به شنیدن صدایش ندارد!!!
این روزها من . . .
خدای سکوت شده ام؛
خفقان گرفته ام تا آرامش اهالی دنیا،
خط خطی نشود . . .!!!

رفتی ولی کجا؟ تو به دل جا گرفته‌ای      دل جای توست گرچه دل از ما گرفته‌ای

ای نخل من که برگ و برت شد ز دیگران        دانی کز آب دیدهٔ من پا گرفته‌ای؟

خارم به دل فرو مکن ای گل به نیشخند            اکنون که روی سینهٔ من جا گرفته‌ای

ای روشنی دیده، ببین اشک روشنم                   تصمیم اگر به دیدن دریا گرفته ای

بگذار تا ببینمش اکنون که می‌رود                   ای اشک از چه راه تماشا گرفته‌ای؟

ترسم به عهد خویش نپایی و بشکنی               این دل که از منش به تمنا گرفته‌ای

گفتی صبور باش به هجرانم «اطهری»             آخر تو صبر از دل شیدا گرفته‌ای

معروفترین غزل شاعر  بنام کرمانی آقای علی اطهری است .آنچه از آن با رنگ آبی  نوشته

شده ،تکیه کلام و ورد زبان دوست عزیزی است

از آن جهت هر روز تکرارش می کند :که حادثه ای نا گوار   مطابق با مضمون آن برایش 

پیش آمده  وخاطره ای بس غم انگیز از آن حادثه بر وجودش سایه افکنده .

دنیای عجیبی است .خواننده ای ممکن است این تصور را نماید که این شعر بیانگر داستانهای

بی معنای دوستی های آن چنانی امروزی  باشد که این تصور توهین بزرگی است .

  تـــو چـه می فهمی ؛

حــال و روز کسی را که عزیزش را و جگر گوشه اش را در حالی که با دستان کوچکش 

گردن بابا را گرفته و جسم نحیفش را به سینه پدر چسبانده   با صدایی  بغض شده در گلو ، اما بسیار

سوزناک ، که سوزش آن از هر آتشی بیشتر ودردناک تر  که مبادا از او جدایش کنند ، با چشمان اشک

آلود  از قامت خمیده  اما امیدوار پدر جدا

سازند و پس از چند ساعت  انتظار درب اتاق عمل ،جسم بی جانش را تحویلش دهند.تو از

لرزیدن این  دل چه می دانی؟ تو چگونه درک میکنی قلب شکستۀ پدری را که جسم بی جان فرزندش را 

در شهری غریب به وی بسپارند و او با وجود تمام ناراحتیش در اوج ناباوری تسلی بخش همسر دلشکسته

وماتم زده اش شود که حال فرزندمان خوب است ونیازی بدیدنش نیست؛فقط باید زودتر اورا به خانه

ببریم؟تو چه می دانی حال پدرغمگین وقدردانی که بعد از  مرگ عزیزش ,بر دستان پزشک معالج بوسه 

می زند

وبرایش نامۀ تشکر آمیز می نویسد؟

 هر کسی از ظن خود شد یار من               از درون من نجست اسرار من

 سر من از نالۀ من دور نیست               لیک چشم وگوش را آن نور نیست

آه ای فلک زدست تو و جور اخترت     کردی چو خاک پست مرا، خاک بر سرت      جز عکس مدعا ز تو کس صورتی ندید           تاریک باد آینهٔ مهر انورت 

  مشمار برق آه جگر سوز من به هیچ          با خاک تیره گر ننمایم برابرت

شد کشته عالم و تو همان در مقام جنگ               ای تیز جنگ کند نگردید خنجرت

تا چند تلخ کام جهان را کنی هلاک           هرگز تهی نمی‌شود از زهر ساغرت

سد داد خواه هر طرفی ایستاده لیک            دست که می‌رسد به عنان تکاورت

چندین شکست کار من دلشکسته چیست        ای هرزه گرد نیست مگر کار دیگرت

کشتی مرا ز کینه به تیغ زبون کشی             گویا نشد دچار کس از من زبون ترت

بادا سپاه روز تو یارب که هیچ یار           نور وفا نیافت زشمع مه وخورت

چون جویم از تو مهر که برخاکش افکنی        گیرد اگر چه مهر جهانگیر در برت

بگسل طناب خیمهٔ لعبت که سوختم           زین بازی ملال فزای مکررت

گو زرد از خزان فنا شو که هیچ بار           جز بار دی ندید کس از چرخ اخضرت

نسبت به من غریب طریقی گزیده‌ای           گویا هنوز شعله آهم ندیده‌ای

شاید مردم  سرزنشم کنند که این چه حکایتی است ؟ مگر همه نمی میریم !این همه نوشتن

برای چیست؟باید بگویم این درست است ؛اما فریادهای بغض شده در گلویم بسیار

است.آنچه می نگارم نه داستان است ونه وصف ؛بلکه حقیقتی است که با آن دست به

گریبان بوده ام . کاری است که روزگار با سنگدلی وبی رحمی تمام با من کرده است . 

 برای جوانی که بدون داشتن  اثر و نشانه ای از مرگ،ناغافل و ناگهانی چشم از جهان فرو

بست می نویسم. پس می نویسم تا سفیدی این صفحات را همانند روزگارم تاریک و سیاه نمایم

دلتنگم دلتنگ تر از آن که واژه ها بدانند.قلبم در میان سینه ام سنگینی می کند.

گر سنگ از این حدیث بنالد عجب مدار    صاحب دلان حکایت دل خوش ادا کنند

شعری است به زبان کردی از آقای علی اکبر شفیعیان ؛وی گفتگوی  جانسوز و بسیار غم

مٍه دالٍگ نیرم رام بلاوٍنٍه          له سان سٍفت تٍرَ ک رام بِتاوِنِه

من مادر ندارم که برایم مرثیه سرایی کند ودل سخت تر از سنگ را نرم نماید

لَه زمان یسیری جیور برده رَقَم               نه کس دعام کرد نه خِس صدقم

در زمان مادر مردنم مانند غریبه ها نه کسی برایم دعا کرد ونه کسی صدقه رفع بلایم داد

گر سنگ از این حدیث بنالد عجب مدار    صاحب دلان حکایت دل خوش ادا کنند

شعری است به زبان کردی از آقای علی اکبر شفیعیان ؛وی گفتگوی  جانسوز و بسیار غم

از غم جورزمان خسته دلانیم همه       در گذرگاه جهان رهـگذرانیم همه

میرود قافله عمرشتابان شب و روز        پی این قافله ما نیزروانیم هم

خوش به حالت آدم  !!

 خودت بودی و حوایت ...

 کسی نبود که حوایت را هوایی کند ...

امشب نیز، 
میهمان تنهایی خویشم

میزبانم اینبار، 
لب به سخن میگشاید . . . .

موش های زباله پیما،
هیچگاه به آسمان دست نتوان بُردن
شاهین باش و پُر پرواز



تیره چشمان، 
نور را نخواهند دید
چشم می باش جان را . . . 
اگر خواهی، 
نور حقیقت جستن

فتنه گران 
آوای رستگاری را 
نخواهنــــد یافت
گوشِ دل می باش 
گر این نغمه خواهانی



هرزه دران 
عشق را نخواهند دید
یکسره عشق باش و معشوق
اگر خواهان جانی

بیداد میکند ظلمات 
در این مکاره بازار
دروغین و دروغان 
خشکسارِ معرفت و طریقت





یکسره جان باش
که عشق و نور 
از میان صخره و خارا
خُرسند میخرامند
هر چند شکسته پای
.
.
.
.
.
باز به فنجان سرد چای رسیدم
 ترک میهمانی کنم . . . 




. . . . . . . . 
شعر و عکس: س. ض 
چهارم شهریور نود و یک

دستانت را دراز کردي
چون جريان هاي بي سرانجام
لبهايت با سلام بوسه
ويران گشتند روي لبهام
.
.
.
دخترک خنده کنان گفت که چيست
راز اين حلقه ي زر
راز اين حلقه که انگشت مرا
اين چنين ننگ گرفته است به بر
همه گفتند: مبارک باشد
دخترک گفت: دريغا که مرا
باز در معني آن شک باشد
.
.
.
دقت کن! علف هرز چيزي نيست به جز گلي که کسي دوستش ندارد!
.
.
.
نذر کرده ام اگر نيايى پياده….از يادت بروم!!
.
.
.
آن روز که مى شکستم
مى دانستم که از کاسه شکسته آب نخواهى خورد
.
.
.
بعضى آه ها را هر چقدر هم که از ته دل بکشى
باز هم سينه ات خالى نميشود
کاش مى دانستى امروز سينه ى من
پر است از آن آه ها
.
.
.
از خواب پريدم!
چشمانم پر اشک بود.
بلندشدم و رفتم سمت تنها يادگارى از تو…
عطرت بود که روى پيراهنم جامانده بود.
سرکشيدم،بوى نبودنت را
.
.
.
لباسهايم آدم نميشوند، حتى زمانى که آنها را به بند، دار ميزنم!
هنوز بوى تو را ميدهند…
.
.
.
مانده ام که چگونه اشکهايم را قانع کنم که ديگر نمي آيي…
اشکهايم از بس مانند قلبت صاف و شفاف اند
که دروغ من درباره تو از آنها خجالت ميکشد!
.
.
.
خدايا خيلي ها دلمو شکستن ديگه تحمل ندارم
بيا با هم بريم سراغشون من نشونت ميدم تو ببخششون
.
.
.
گناهش گردن خودش! آن روز که حسرتش را خوردم روزه بودم
.
.
.
پاهايم را که درون آب ميزنم، ماهي ها جمع ميشوند
شايد اينها هم فهميده اند، عمري طعمه روزگار بوده ام
.
.
.
وقتي عادت کردي با چند نفر باشي
در آينده نمي توني با يک نفر زندگي کني
.
.
.
رفيقم بهم گفت يه آرزو دارم واسم دعا کن: شب و روز با چشم گريون دعاش کردم، نميدونستم آرزوش فراموش کردنه منه
.
.
.
گفت جبران ميکنم، گفتم کدام را؟ عمر رفته را؟ روي شکسته را؟
دل مرده اما تپيده را؟ حالا من هيچ! جواب اين تار موهاي سفيد را مي دهي؟
نگاهي به سرم کرد و گفت: چه پير شده اي؟ گفتم جبران ميکني؟ گفت کدامش
را؟
.
.
.
ديگر نمي گويم: گشتم نبود, نگرد نيست
بگذار صادقانه بگويم: گشتم اتفاقا بود, فقط مال من نبود…!
.
.
.
آخر نفهميدم فراموش کردن درد داشت يا فراموش شدن… به هر حال دارم فراموش ميکنم فراموش شدنم را
.
.
.
هي لعنتي! عاشقانه هاي مرا به خودت نگير، مخاطب من معشوقه ايست که هنوز به دنيا نيامده
تو که مدتهاست از دنياي من رفته ايي
.
.
.
وقتى که ديگر نبود
من به بودنش نيازمند شدم
وقتى که ديگر رفت
من به انتظار آمدنش نشستم
وقتى که ديگر نمى توانست مرا دوست بدارد
من او را دوست داشتم
وقتى که او تمام کرد
من شروع کردم
وقتى که او تمام شد
من آغاز کردم
چه سخت است تنها متولد شدن
مثل تنها زندگى کردن
مثل تنها مردن
.
.
.
يادتان باشد،وقتي خورشيد ميدرخشد، هرکسي ميتواند دوستتان داشته باشد، در طوفان است که متوجه ميشويد چه کسي واقعا به شما علاقه دارد...

نامم را پاک کردی ، یادم را چه می کنی؟!
یادم را پاک کنی ، عشقم را چه می کنی؟!...
اصلا همه را پاک کن ...
هر آنچه از من داری...
از من که چیزی کم نمی شود...
فقط بگو با وجدانت چه می کنی؟!
شاید...؟!نکند آن را هم پاک کرده ای ؟!!!
نـــــــــــــــــــــــــه!! شدنی نیست...!
نمی توانی آنچه رانداشتی پاک کنی .. .

می گویند:شادبنویس نوشته هایت درد دارد!

ومن یادهامونم می افتم.........

باچشمهای خیس که شاد بودن را منتظراست!

 شب آرامی بود...

می روم در ایوان، تا بپرسم از خود

زندگی یعنی چه ؟

مادرم سینی چایی در دست

گل لبخندی چید،هدیه اش داد به من

خواهرم تکه نانی آورد، آمد آنجا

لب پاشویه نشست

پدرم دفتر شعری آورد، تکیه بر پشتی داد

شعر زیبایی خواند، و مرا برد، به آرامش زیبای یقین

با خودم می گفتم

زندگی، راز بزرگی است که در ما جاریست

زندگی فاصله آمدن و رفتن ماست

رود دنیا جاریست

زندگی، آبتنی کردن در این رود است

وقت رفتن به همان عریانی؛ که به هنگام ورود آمده ایم

دست ما در کف این رود به دنبال چه می گردد...؟

هیچ...!!!

زندگی، وزن نگاهی است که در خاطره ها می ماند

شاید این حسرت بیهوده که بر دل داری

شعله گرمی امید تو را، خواهد کشت

زندگی درک همین اکنون است

زندگی شوق رسیدن به همان

فردایی است، که نخواهد آمد

تو نه در دیروزی، و نه در فردایی

ظرف امروز، پر از بودن توست

شاید این خنده که امروز، دریغش کردی

آخرین فرصت همراهی با، امید است

زندگی یاد غریبی است که در سینه خاک

به جا می ماند

زندگی، سبزترین آیه، در اندیشه برگ

زندگی، خاطر دریایی یک قطره، در آرامش رود

زندگی، حس شکوفایی یک مزرعه، در باور بذر

زندگی، باور دریاست در اندیشه ماهی، در تنگ

زندگی، ترجمه روشن خاک است، در آیینه عشق

زندگی، فهم نفهمیدن هاست

زندگی، پنجره ای باز، به دنیای وجود

تا که این پنجره باز است، جهانی با ماست

آسمان، نور، خدا، عشق، سعادت با ماست

فرصت بازی این پنجره را دریابیم

در نبندیم به نور، در نبندیم به آرامش پر مهر نسیم

پرده از ساحت دل برگیریم

رو به این پنجره، با شوق، سلامی بکنیم

زندگی، رسم پذیرایی از تقدیر است

وزن خوشبختی من، وزن رضایتمندی ست

زندگی، شاید شعر پدرم بود که خواند

چای مادر، که مرا گرم نمود

نان خواهر، که به ماهی ها داد

زندگی شاید آن لبخندی ست، که دریغش کردیم

زندگی زمزمه پاک حیات ست، میان دو سکوت

زندگی، خاطره آمدن و رفتن ماست

لحظه آمدن و رفتن ما، تنهایی ست

من دلم می خواهد

قدر این خاطره را دریابیم

 ای که کردی ز وفا پاک فراموش مرا

بی تو غم سخت گرفته است در آغوش مرا

میشوم آب چُنان شمع , خدا هست گُواه

تا زمانی که کُند عشق تو خاموش مرا

خاطراتی که گذشته است میان من و تو

هم به هوش اوردو هم بَرد از هوش مرا

غم دوری تو مانند همان کاسه ی زَهر

مدتی هست که هر شب شده در نوش مرا

با خبر باش که این تنگ دلیهای دلت

به یقین میکند اینبار , کفن پوش مرا

راستش , روز جدایی تو مُردم , اما

عشقت اورد دوباره به سَرِ جوش مرا

کاش میشُد دلت آگه ز دل پُر دردم

تا شود بَر غم تو لحظه ایی سَرپوش مرا

من صبورم اما...

به خدا دست خودم نيست اگر مي رنجم

يا اگر شادي زيباي تو را به غم غربت چشمان خودم مي بندم .

من صبورم اما . . .

چقدر با همه ي عاشقيم محزونم !

و به ياد همه ي خاطره هاي گل سرخ

مثل يک شبنم افتاده ز غم مغمومم .

من صبورم اما . . .

بي دليل از قفس کهنه ي شب مي ترسم

بي دليل از همه ي تيرگي تلخ غروب

و چراغي که تو را ، از شب متروک دلم دور کند. . . مي ترسم .

من صبورم اما . . .

آه . . . اين بغض گران صبر نمي داند چيست

ای نازنینم ، با من باش

تنها اميد و بهانه برای زنده بودنم باش ، در تنهايي هايم تو بیا و در رویاهایم باش!

تنهای تنها برای من باش ، این قلب شکسته ام برای توست ، همیشه و همیشه در کنار آن باش !

ای نازنینم تو تنها عشق و یار منی ، پس با من بمان ، عاشق بمان

و برای همیشه در این قلب دیوانه ام باش

به خداحافظی تلخ تو سوگند نشد

که تو رفتی ودلم ثانیه ای بند نشد

لب تو میوه ی ممنوع ولی لب هایم

هرچه از طعم لب سرخ تو دل کند نشد

با چراغی همه جا گشتم و گشتم در شهر

هیچ کس ، هیچ کس این جا به تو مانند نشد

هرکسی در دل من جای خودش را دارد

جانشین تو در این سینه خداوند نشد

خواستند از تو بگویند شبی شاعرها

عاقبت با قلم شرم نوشتند :…نشد

عشق تو مانند روح در وجود من است که فقط هنگام

مرگ از هم جدا میشویم . . .

باید از آرامش گل ها گذشت ،

شادمان چون لحظه دیدار شد

بهترین تسکین دل این جمله است ،

باید از پیوند تو سرشار شد عشقم...

واحد اندازه گیریِ فاصله  مــتــر نیست
♥
اشتیاق است
♥
مشتاقش که باشی
♥
حتی یک قـدم هم فاصله ای دور است
♥

دلم میخواد یه جوری زندگی کنم که آدما بهش میگن عجیب
♥
فقط به تـــــــو سلام کنم
♥
فقط با تـــــــو حرف بزنم
♥
فقط واسه تـــــــو دعا کنم
♥
دستم فقط تودست تـــــــو باشه
♥
فقط تـــــــو صدام کنی
♥
فقط مال تــــــــو باشم
♥
فقط برای تـــــــــو بمیرم
♥
بجاش تــــــــــــــو ٬ هم فقط مال من باشی
♥

گاهی وقت ها

دلت می خواهد با یکی مهربان باشی

دوستش بداری

وَ برایش چای بریزی

گاهی وقت ها


دلت می خواهد یکی را صدا کنی

بگویی سلام،

می آیی قدم بزنیم؟

گاهی وقت ها

دلت می خواهد یکی را ببینی

گاهی وقت ها...

آدم چه چیزهایِ ساده ای را

ندارد...!

من می پرستمت

آن لحظه ها که مات

             تنهایی مرا   

                   آغوش می کشی 

آن لحظه ها که تو

    در یک هجوم گرم

                  دورحصار من

                       تنپوش می کشی

من را پس از تو و این عاشقانه ها

   بعد از عبور تو

       حتی صدای تار

             عاشق نمی کند

این عاشقانه را با خود ببر برو

       من را به خود گذار

                 تنها شدن مرا

                     جز اندکی غمین

                           کاری نمی کند

تا هر کجا روی...تا انتهای شب

      تنها- بدون من-

             یا در کنار غیر

                   تنها بدان که من              

مومن به عشق تو

       در حزن این قفس

           آرام و زیر لب تکرار می کنم

                                -من می پرستمت-

یک روز می بوسمت!

فوقش خدا مرا می برد جهنم! فوقش می شوم ابلیس!

آنوقت تو هم به خاطر این که یک « ابلیس » تو را بوسیده، جهنمی می شوی!

جهنم که آمدی ، من آن جا پیدایت می کنم و از لج خدا هر روز می بوسمت!

وای خدا ! چه صفایی پیدا می کند جهنم…!

یک روز می بوسمت!

پنهان کردن هم ندارد. مثل احساسات تو نیست که مخفی شان می کنی،

یا مثل خواب دیشب من که نباید تعبیر شود،

مثل نجابت چشمهای تو است ،

وقتی که توی سیاهی چشمهای من عریان می شوند.

عریانی اش پوشاندنی نیست ، پنهان نمی شود…

یکی از همین روزهایی که می خندانمت ،

یکی ازهمین خنده های تو را ناتمام می کنم و می بوسمت!

و بعد ، تو احتمالا سرخ می شوی ،

و من هم که پیش تو همیشه سرخم…

یک روز که باران می بارد ،

یک روز که چترمان دو نفره شده ،

یک روز که همه جا حسابی خیس است ،

یک روز که گونه هایت از سرما سرخ سرخ ،

آرام تر از هر چه تصورش را کنی ،

آهسته ،

می بوسمت…

هر چه پیش آید خوش آید!

حوصله ی حساب و کتاب کردن هم ندارم!

دلم ترسیده ، که مبادا از فردا دیگر « عشق من » نباشی........

به قول شاعر: عشق کلاس اول ، تنها چهار حرف است ،

اما کلاس آخر ، عشق هزار حرف است…

 +پ.ن: دستام امشب بوی بهشت میده.... بوی تو رو.........

            امشب تا صبح عطر بهشت رو در آغوش میکشم....