آه ای فلک زدست تو و جور اخترت     کردی چو خاک پست مرا، خاک بر سرت      جز عکس مدعا ز تو کس صورتی ندید           تاریک باد آینهٔ مهر انورت 

  مشمار برق آه جگر سوز من به هیچ          با خاک تیره گر ننمایم برابرت

شد کشته عالم و تو همان در مقام جنگ               ای تیز جنگ کند نگردید خنجرت

تا چند تلخ کام جهان را کنی هلاک           هرگز تهی نمی‌شود از زهر ساغرت

سد داد خواه هر طرفی ایستاده لیک            دست که می‌رسد به عنان تکاورت

چندین شکست کار من دلشکسته چیست        ای هرزه گرد نیست مگر کار دیگرت

کشتی مرا ز کینه به تیغ زبون کشی             گویا نشد دچار کس از من زبون ترت

بادا سپاه روز تو یارب که هیچ یار           نور وفا نیافت زشمع مه وخورت

چون جویم از تو مهر که برخاکش افکنی        گیرد اگر چه مهر جهانگیر در برت

بگسل طناب خیمهٔ لعبت که سوختم           زین بازی ملال فزای مکررت

گو زرد از خزان فنا شو که هیچ بار           جز بار دی ندید کس از چرخ اخضرت

نسبت به من غریب طریقی گزیده‌ای           گویا هنوز شعله آهم ندیده‌ای

شاید مردم  سرزنشم کنند که این چه حکایتی است ؟ مگر همه نمی میریم !این همه نوشتن

برای چیست؟باید بگویم این درست است ؛اما فریادهای بغض شده در گلویم بسیار

است.آنچه می نگارم نه داستان است ونه وصف ؛بلکه حقیقتی است که با آن دست به

گریبان بوده ام . کاری است که روزگار با سنگدلی وبی رحمی تمام با من کرده است . 

 برای جوانی که بدون داشتن  اثر و نشانه ای از مرگ،ناغافل و ناگهانی چشم از جهان فرو

بست می نویسم. پس می نویسم تا سفیدی این صفحات را همانند روزگارم تاریک و سیاه نمایم

دلتنگم دلتنگ تر از آن که واژه ها بدانند.قلبم در میان سینه ام سنگینی می کند.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: